Łokiec golfisty przyczyny

Zapalenie okostnej na kłykciu przyśrodkowym kości ramiennej, powstaje w wyniku przeciążenia mięsni grupy przedniej przedramienia, a szczególnie m. nawrotnego obłego, m. zginacza promieniowego nadgarstka i m. zginacza łokciowego nadgarstka. Mięśnie te są szczególnie narażone na przeciążenie przy czynnościach związanych z wykonywaniem zgięcia w nadgarstku i łokciu z dodatkowym ruchem pronacji przedramienia. Do tego typu zaburzeń dochodzi często u osób rozpoczynających grę w golfa dlatego schorzenie to nosi nazwę "łokieć golfisty" chociaż w zdecydowanej większości dotyczy osób które nigdy w golfa nie grały.

Powtarzające się urazy  przyczepu mięśniowo - ścięgnistego nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej prowadzą do stanu zapalnego . Z zespołem bólowym łokcia golfisty występuje w 50% neuropatia nerwu łokciowego.

Łokieć golfisty objawy

Początkowo występuje tzw "ból łokcia", a dokładnie przedziału przyśrodkowego stawu łokciowego lub okolicy nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej, nasilający się w trakcie wysiłku, z czasem tkliwość i ból przy ucisku. Pacjenci z zespołem łokcia golfisty odczuwają szczególnie dolegliwości bólowe podczas zginania nadgarstka oraz nawracania przedramienia. Charakterystyczne jest, że pacjent zgłasza objawy bólowe przy zwykłym przywitaniu się za pomocą uściśnięcia dłoni.W postaci ostrej występuje wzmożone i bolesne napięcie mięśni przyczepiających się do nadkłykcia przyśrodkowego. W przypadkach zaawansowanych w obrazie rentgenowskim obserwuje się nasilone odczyny okostnowe w okolicy dalszej nasady kości ramiennej.

Łokieć golfisty rehabilitacja oraz zabiegi fizjoterapeutyczne

Kompleksowe postępowanie fizjoterapeutyczne powinno obejmować kinezyterapię, taping, masaż i fizykoterapię. Terapię należy przeprowadzać nie tylko w miejscu występowania bólu, ale również w obrębie tkanek sąsiadujących, które mogą pośrednio lub bezpośrednio wpływać na zwiększenie napięcia spoczynkowego mięśni grupy przedniej przedramienia i przez to utrudniać lub uniemożliwiać ich rozluźnienie.

 

Najlepsze  efekty lecznicze uzyskuje się dzięki zastosowaniu fali uderzeniowej.

​

Można stosować także tradycyjną fizykoterapię:

• Ultradźwięki
• Elektroterapię (prądy średniej częstotliwości, TENS, mikroprądy),
• Krioterapię miejscową,
• Sollux,
• Biostymulację laserową,
• Magnetoterapię